Περιγεννητικό Πένθος

Λένε ότι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή είναι όταν μια μητέρα χάνει το παιδί της. Τι γίνεται όμως, όταν η μητέρα δεν προλαβαίνει καν να γνωρίσει το παιδί της; Το περιγεννητικό πένθος ως ορολογία είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, ωστόσο αφορά καταστάσεις απόλυτα συνηθισμένες στην πραγματική ζωή. Η απώλεια ενός μωρού που δε γεννήθηκε ποτέ ή πέθανε λίγο μετά τη γέννησή του είναι άλλο ένα θέμα-ταμπού της κοινωνίας, δε συζητιέται εύκολα, ενώ ο περίγυρος την υποβιβάζει, θεωρώντας ότι εκείνοι που τη βιώνουν οφείλουν να την ξεπεράσουν γρήγορα και να συνεχίσουν τη ζωή τους...
Μια εγκυμοσύνη μπορεί να διακοπεί αναγκαστικά για ιατρικούς λόγους που αφορούν τη μητέρα ή το έμβρυο, ακόμα κι όταν αυτό πεθάνει μέσα στη μήτρα. Η συναισθηματική κατάσταση που βιώνει η μητέρα και κατ' επέκταση μαζί με το σύντροφό της σε αυτή την περίπτωση ονομάζεται περιγεννητικό πένθος. Τα συναισθήματα είναι ακριβώς τα ίδια όταν έχουμε και μία αποβολή, προβλήματα στειρότητας ή υπογονιμότητας ή ακόμα όταν το μωρό γεννηθεί κανονικά, αλλά πεθάνει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από τη γέννησή του.
Τα συναισθήματα
Θυμός που φτάνει τα όρια της οργής, απέραντη θλίψη, σύγχυση και φόβος για το μέλλον, άμυνα αλλά και ταυτόχρονα εναντίωση στην ψυχρή συχνά στάση των άλλων, ιδιαίτερα όταν δεν καταλαβαίνουν τη οδύνη των γονιών και δε συμπάσχουν, είναι λίγα μόνο από τα συναισθήματα που ακολουθούν ένα τόσο θλιβερό συμβάν.
Επιπρόσθετα, η μητέρα αισθάνεται ενοχή πιστεύοντας ότι εκείνη έφταιξε για ό,τι δεν πήγε καλά στην εγκυμοσύνη, αποτυχία και ντροπή απέναντι στον σύζυγό της και τους οικείους της. Αν δεν αντιμετωπιστούν με την κατάλληλη λεπτότητα όλα αυτά προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες, για το ζευγάρι μπορεί να ξεκινήσει μια αντίστροφη μέτρηση που ίσως φέρει κάποια στιγμή και το τέλος της σχέσης. Ενώ ετοιμάζονταν να γίνουν γονείς αναλαμβάνοντας με χαρά και προσμονή το νέο τους ρόλο, οι δυο τους πέφτουν σε ένα βαθύ κενό, χάνου
ν τους εαυτούς τους, αμφιβάλλουν για τους ίδιους και τη σχέση τους, ενώ ταυτόχρονα πενθούν.Τα συναισθήματα
Θυμός που φτάνει τα όρια της οργής, απέραντη θλίψη, σύγχυση και φόβος για το μέλλον, άμυνα αλλά και ταυτόχρονα εναντίωση στην ψυχρή συχνά στάση των άλλων, ιδιαίτερα όταν δεν καταλαβαίνουν τη οδύνη των γονιών και δε συμπάσχουν, είναι λίγα μόνο από τα συναισθήματα που ακολουθούν ένα τόσο θλιβερό συμβάν.
Επιπρόσθετα, η μητέρα αισθάνεται ενοχή πιστεύοντας ότι εκείνη έφταιξε για ό,τι δεν πήγε καλά στην εγκυμοσύνη, αποτυχία και ντροπή απέναντι στον σύζυγό της και τους οικείους της. Αν δεν αντιμετωπιστούν με την κατάλληλη λεπτότητα όλα αυτά προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες, για το ζευγάρι μπορεί να ξεκινήσει μια αντίστροφη μέτρηση που ίσως φέρει κάποια στιγμή και το τέλος της σχέσης. Ενώ ετοιμάζονταν να γίνουν γονείς αναλαμβάνοντας με χαρά και προσμονή το νέο τους ρόλο, οι δυο τους πέφτουν σε ένα βαθύ κενό, χάνουν τους εαυτούς τους, αμφιβάλλουν για τους ίδιους και τη σχέση τους, ενώ ταυτόχρονα πενθούν.
Το κλίμα είναι σίγουρα λιγότερο βαρύ στην περίπτωση που υπάρχουν ήδη παιδιά στην οικογένεια, ενώ αν και όταν έρθουν άλλα παιδιά μετά την απώλεια, κινδυνεύουν να αντιμετωπιστούν υπερπροστατευτικά.
Η λύση
Η μοναδική λύση με επιτυχή αποτελέσματα είναι η κοινή αντιμετώπιση της απώλειας. Το ζευγάρι οφείλει να διαχειριστεί μαζί την απώλεια και το πένθος. Θα πρέπει να εκφράσει ο ένας στον άλλο τα συναισθήματά του, ώστε να αλληλοβοηθηθούν, ενώ σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κατηγορήσει ο ένας τον άλλο.
Κάθε άνθρωπος δεν εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο, οπότε όλα πρέπει να συζητηθούν ανοιχτά. Η στήριξη από τα κοντινά πρόσωπα όταν αυτή υπάρχει, είναι σημαντική. Οι δυο τους πρέπει να δώσουν χρόνο στους εαυτούς τους να συνέλθουν από το δυσάρεστο γεγονός, ως άτομα και ως ζευγάρι, και μαζί να το αφήσουν πίσω. Το πόσο θα πενθήσει ο καθένας είναι προσωπικό του ζήτημα, η απώλεια αυτού του τύπου δεν έχει ποτέ χρονικό όριο, αλλά πρέπει να κατανοήσουν ότι πρέπει να σταθούν δυνατοί γιατί η ζωή συνεχίζεται, ειδικά αν υπάρχουν ήδη άλλα παιδιά στην οικογένεια.
Το να θέσουν νέους στόχους και να κάνουν σχέδια ή να εντάξουν καινούργιες δραστηριότητες στην κοινή τους πορεία είναι ένα θετικό βήμα. Αν κατορθώσουν να υψώσουν τείχος στη δυσκολία που βιώνουν, ίσως καταφέρουν να δεθούν περισσότερο και να εφιστήσουν την προσοχή τους ενωμένοι μόνο στο κοινό τους μέλλον. Αν παρόλα αυτά δεν τα καταφέρουν μόνοι τους, καλό θα ήταν να ζητήσουν ψυχολογική υποστήριξη μιας και ένας ειδικός έχει τον κατάλληλο τρόπο για να τους βοηθήσει να το ξεπεράσουν αργά ή γρήγορα οριστικά.
Η εμπειρία του περιγεννητικού πένθους δεν έχει μεγάλες διαφορές από την εμπειρία της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου, αφού η συναισθηματική σύνδεση ξεκινάει πολύ πριν το μωρό έρθει στον κόσμο. Αυτό που το κάνει πιο δύσκολο είναι η απώλεια της προσμονής για τον ερχομό του και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αναμνήσεις στις οποίες οι γονείς θα μπορούσαν να εναποθέσουν τον πόνο τους για να καταφέρουν τελικά να τον ξεπεράσουν...